Kids are like a mirror, what they see and hear they do. Be a good reflection to them.
Kevin Heath
Misschien heb je al eens eerder gehoord dat je kind je graag nadoet. Kinderen zijn net spiegels. Zij kijken soms rechtstreeks in je ziel.

Kinderen spiegelen je karakter als geen ander. Het is natuurlijk ook logisch, want je spendeert de meeste tijd met je kinderen. Je bent hun ‘gids’ in een onbekende wereld. Door jou te spiegelen, leren ze omgaan met anderen en met jullie als ouders. Dat het altijd goed is, betekent echter niet dat het altijd leuk is om jezelf terug te zien.
In dit artikel vertel ik je in een notendop waarom kinderen een spiegel vormen van je gedrag en wanneer dat iets minder uitkomt.
Waarom spiegelen kinderen je gedrag?
Het imiteren van gedrag is de eerste vorm van ontwikkeling. Imitatie is universeel en je kind wilt zoveel mogelijk leren. Jij bent het grote voorbeeld van je kleine. Pas wanneer je kind ouder wordt, zal het meer op zijn eigen komen te staan en zijn of haar eigen pad kiezen.
Daarnaast komt je kind dagelijks met je in aanraking. Wanneer kinderen bij een ander gezin zouden opgroeien, dan zouden ze hun gedrag overnemen. Je hebt als ouders bepaalde karaktertrekken van jezelf, maar afhankelijk van hoe jij je eigen kind opvoed ontwikkelen deze karaktertrekken zich meer, Dat klinkt als een Nature-Nurture verhaal.
Wat laten je kinderen je zoals zien?

Kinderen imiteren nu eenmaal niet alleen het goede en ‘luisteren’ beter naar wat je doet, dan naar wat je zegt.
Kinderen voelen feilloos aan als het niet goed met je gaat. Ze voelen het ook aan als je wel lekker in je vel zit. Als jij (of je partner) diep van binnen niet gelukkig is en je niet uitspreekt, kan je kind zich later ook uiten in bijvoorbeeld woedeaanvallen omdat hij ook heeft geleerd om zijn gevoelens niet uit te spreken.
Spiegelen gaat veelal onbewust en automatisch, door de ander te spiegelen geef je onbewust een goedkeuring aan elkaar door. Wil je bijvoorbeeld dat je kind meer zelfvertrouwen krijgt, is het allereerst zinvol om je blik eens naar binnen te keren en te kijken met hoeveel zelfvertrouwen jezelf in het leven staat.
Het vraagt ook moed om een stapje terug te doen en je kind zijn eigen kompas te laten ontwikkelen. Zijn eigen gedrag te ontdekken en daarvan te leren.
Hun lach is een weerspiegeling van vreugde, hun tranen een echo van pijn. In hun onschuldige ogen weerspiegelt zich verwondering voor de wereld, terwijl in hun spel de verbeelding weerkaatst. Ze leren door nabootsing, absorberen elke beweging, elke toon, elk gebaar. Als we liefde tonen, zien we die liefde in hun ogen schitteren. Maar ook onze fouten weerspiegelen ze genadeloos. Zo zijn kinderen onze spiegels, onthullend wie we zijn en wie we kunnen zijn.